کارگردان فیلم سینمایی «علی و غول جنگل» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: در سال های نه چندان دور بنیاد سینمایی فارابی با اعطای وام و... به فیلمسازان کمک می کرد و در دوران قبل از دیجیتالی شدن سینما تجهیزات فیلمبرداری را در اختیار فیلمسازان قرار می داد اما اینک چند سالی است که عملکرد این بنیاد به مشارکت در تولید برخی آثار خلاصه شده است.

وی ادامه داد: نظر کلی بنده در رابطه با سینمای ایران این است که باید به صورت مستقل هدایت شود؛ سینما ما نباید وام گیر باشد و چشم به دست دولت داشته باشد تا از او برای ساخت یک اثر حمایت کند. این روزها دیگر دوره این جنس از سینمای حمایتی تمام شده و بازار در سینما حرف اصلی را می زند. دیگر مانند گذشته نیست که فیلم های دولتی از امتیازات ویژه در اکران و... برخوردار باشند و این سینماداران و پخش کنندگان هستند که تکلیف سینما را روشن می کنند.

این سینماگر با بیان اینکه تمامی نهادهای دولتی باید در خصوص چگونگی حمایت های خود دست به شفاف سازی بزنند اظهار داشت: یکی از نکات بسیار مهمی که در نحوه عملکرد نهادها وجود دارد این است که باید دید تولیدات آن ها در مجموع به نفع نظام و جامعه است یا نه؟ متأسفانه ما بعضاً شاهد بوده ایم که برخی از نهادهای دولتی بر این تصور بوده اند که نیازهای نظام را برآورده می کنند اما بازتاب معکوس داشته اند، سوأل اینجا است که آیا همچنان باید به این روش ادامه داد؟ آیا دیگر وقت آن نرسیده که مصلحت نظام از بالا دیده شود نه به صورت هیجانی؟

بیرنگ تأکید کرد: ما در کشوری زندگی می کنیم که با نظام اعتقادی که مبنایش پاکی و صداقت است جلو می رود و قطعاً سینمای ما نیز نباید جدا از این ساختار باشد اما نباید فکر کنیم رسیدن به این هدف تنها با حمایت بخش های دولتی محقق می شود. خیلی راحت می توان هنگام دریافت پروانه نمایش به فیلم دید که آن فیلم بر اساس مصالح فرهنگ و هنر کشور است یا نه و سپس به آن فیلم که می تواند حتی در بخش خصوصی تولید شده باشد مجوز نمایش داد.

کارگردان فیلم سینمایی «سیندرلا» خاطرنشان کرد: در آمریکا سینما اهداف حکومت را هدایت می کند اما در کشور ما این گونه نیست؛ سینما باید جنبه هدایت گری داشته باشد. بنده معتقدم بخشی از تولیدات در بخش های دولتی ما هیجانی است و مسئولان دنبال آن نیستند که این تولیدات چه تأثیری می تواند در جامعه داشته باشد. این اتفاقات است که باعث می شود تا پول های بیت المال از بین برود و یا فیلم هایی تولید شوند که هرگز به اکران نمی رسند و مجبور هستند آرشیو شوند و خاک بخورند.

این فیلمساز افزود: دلسوزی و نگاه وطن پرستانه در سیستم مدیریتی دولتی کمرنگ شده و ما نیازمند آن هستیم که اگر تولیدی توسط این نهادها انجام می شود بر اساس منافع جامعه باشد نه به صورت سلیقه ای!

بیرنگ در بخش دیگری از این گفتگو در خصوص سینمای مستقل نیز اظهار داشت: متأسفانه در این سینما هم شائبه های بسیار وجود دارد. ما شاهد مصرف شدن پول های هنگفتی برای برخی از فیلم ها هستیم که معلوم نیست این پول های بی حساب از کجا آمده اند. وقتی پولی بی حساب از طرف اشخاص و نهادها وارد بازار سینما شود نظم آن را بر هم می زند. ما امروزه نیازمند شفاف سازی اصولی و روشن شدن همه این اتفاقات در سینما هستیم.

وی در پایان این گفتگو افزود: علاوه بر نهادهای دولتی سینمایی متأسفانه در تلویزیون نیز وضعیت به همین شکل است. ما بعضاً با فیلم ها و سریال هایی روبرو هستیم که فقط مخاطب را از کشور و حکومت ناامید می کنند. من نمی دانم چنین آثاری با کدام درایت تولید و پخش می شوند؟ نباید برخی از این آثار را به مردم نشان داد. چه لزومی دارد که این آثار تولید شوند؟ ای کاش کمی تحقیق و سواد و دوراندیشی در سیستم مدیریتی فرهنگی کشور وجود داشت تا ما شاهد این قبیل اتفاقات ناراحت کننده نبودیم.